Oordelen en veroordelen, we zijn tegenwoordig zo streng voor onszelf, maar ook voor een ander. Te dik, te dun, gekke kleding, stom haar, rare bril, onverzorgd, arm, rijk, verwend, één blik en we hebben ons oordeel alweer klaar. Wat zou het toch fijn zijn als we elkaar allemaal lekker z’n gang lieten gaan, als er geen standaard was voor zogenaamde perfectie. Iedereen is anders en uniek, maar waarom hebben we dan toch steeds de neiging om alles en iedereen in hokjes te plaatsen.
Ook in winkels zie ik het wel eens gebeuren. Ikzelf heb niet de perfecte maten dus inderdaad, helaas, in sommige winkels val ik buiten de boot. Ik pas de kleding misschien niet, maar toch vind ik het leuk om rond te neuzen en wie weet koop ik wel iets voor iemand anders. Als verkoopster is het makkelijk om snel een oordeel klaar te hebben, die dikzak past hier toch niks, die sloeber kan ons assortiment helemaal niet betalen, wat komt die oude zak hier doen in deze hippe winkel… Hup bij binnenkomst zijn ze al veroordeeld, je mening is gevormd en je gaat er ook naar handelen. Want als je diegene niet als serieuze klant ziet, waarom zou je hem dan wel wel zo behandelen. Resultaat, de gast in je winkel gaat met een ontevreden gevoel en hoogstwaarschijnlijk lege handen naar buiten. Zie wel, je had toch gelijk, hij heeft niks gekocht dus volgende keer doe je weer net hetzelfde. Actie – reactie.
Maar wat zou er gebeuren als je niet zo veel aandacht had besteed aan het omhulsel en gewoon nieuwsgierig was geweest naar de persoon zelf? Wie weet had je er wel een nieuwe vaste klant bijgekregen.
